Mektup 


Benden beklentilerini çok yüksek tutma. Çünkü ben, zamanın yorduğu, hayatın kenarına itilmiş bir sandalyeyim. Çatlaklarından ışık sızan, her köşesi hikâyelerle dolu bir eşya gibi. Hâlâ ayakta duruyorum, evet, ama kırıklarım var. Ruhumun köşelerinde, senden kalan boşlukların yankısı…


Biliyor musun, sensizlik öyle bir his ki, içimde durmaksızın büyüyen bir ağırlık. Günlerin içinde sessizce taşıdığım, kimseye anlatamadığım içimde sakladığım bir dünya... Bu dünya yalnız, ıssız ve senin varlığınla anlam bulan her şeyi özlüyor. Varlığını özlemek bir yetim gibi, hiçbir şey tamamlanmıyor.


Zihnimde durmaksızın dönen düşünceler var. İçtiğim her sıcak içecekte, aldığım her nefeste bir parça sen kokusu arıyorum. Sanki bir fincan dolusu huzurun içinde kaybolmayı bekliyorum. Hayal ediyorum bazen; karşımda oturmuşsun, gözlerin yüreğime dokunuyor, kelimelerimiz sessizliğin içinde yankılanıyor.


Ve ceplerim… Ceplerim sana söyleyemediklerimle dolu. Küçük kâğıtlara karalanmış birkaç cümle, hepsinde sen varsın. Hayatımın satır aralarına saklanmış hikâyem sensin. Seni anlatan, seni özleyen, seni bekleyen her şey… Yazılmış ama hiç okunmamış, fısıldanmış ama hiç duyulmamış tüm kelimeler sana ait.


Belki bir gün okursun onları. Belki bir gün, aynı masada buluşuruz. Ama o güne kadar, ben sensizliğin yükünü taşımaya devam edeceğim. Çünkü sensizlik de bir sevda biçimi, ağır ama gerçek. Ben hep buradayım, seni özleyen bu ruhla, seni bekleyen bu gönülle.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
 "Merhaba yeni gün! Haydi, güzel başlangıçlar için hemen harekete geçelim. Güneşin ışıklarıyla parlayan umutlarımızı göklere taşıyalım. Bugün, en büyük hayallerimize adım atacağımız ve kalbimizi heyecanla dolduracak anılar biriktireceğimiz bir gün olsun!"
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı