Nerede O Güzel İnsanlar?

Eskitti eskileri insanlar… Ne anılar kaldı ne de sıcacık bağlılıklar. Hani bir zamanlar bir bakış yetermiş ya kalpleri birbirine bağlamaya, şimdi insanlar göz göze gelmeye bile çekinir oldu. Ne dostluklar eskisi gibi ne de sevgiler. Her şey hızla tüketiliyor; bağlar kopuyor, hikâyeler yarım kalıyor.

Bir zamanlar gönülden gönüle uzanan görünmez köprüler vardı. İnsanlar birbirinin acısını hisseder, mutluluğunu paylaşırdı. Öyle güzel insanlar vardı ki, bir sözle dünyanın yükünü hafifletir, bir bakışla karanlıkları aydınlatırlardı. Onlar, vefayı unutmayan, cefayı birlikte sırtlayan insanlardı. "Ben" yoktu onların hayatında, hep "biz" vardı. İki elden bir olan, iki yürekten tek bir sevda doğuran o güzel insanlar…

Şimdi ne oldu? İyiliğin yerini çıkar, sevginin yerini alışveriş aldı. Dostluklar, menfaat terazisinde tartılır oldu. Artık kimse kimseden bir vefa beklemiyor, çünkü herkes yalnızca kendi yüküne odaklanmış. O güzel insanlar belki hâlâ bir yerlerde yaşıyor ama biz onları görmeyi, onlarla bağ kurmayı unuttuk.

Yine de umut etmekten vazgeçmemek gerek. Belki bir gün o eski sıcaklıkla birbirimize sarılmayı, yeniden gönül köprüleri kurmayı hatırlarız. Çünkü içimizde bir yerlerde o güzel insanların izleri hâlâ duruyor. Onları bulmak için önce kendimizden başlamak gerek, kalbimizi tazelemek, sevgiyi çoğaltmak gerek.

Eskiler eskidiyse de, güzellik yeniden filizlenebilir. Yeter ki hatırlayalım. Yeter ki, birbirimizi anlamaya, yeniden "biz" olmaya cesaret edelim.