Yollar Değil Kalpler Buluşur


Sabretmeyi öğrenmek ne zormuş meğer... Hayatta ne çok şeyi bekleriz, ne çok şeye kavuşmayı dileriz, ama bazı şeyler nasibimizde varsa olur, yoksa ne kadar çabalarsak çabalayalım elimizden kayar gider. İşte tam da böyle bir hisle istemiştim 17 Aralık’ta Konya’da olmayı, o büyülü Şeb-i Arus törenlerine katılmayı. İçimde derin bir özlem, kalbimde tarifsiz bir çekim vardı. Mevlana’nın o engin hoşgörüsünü, kucaklayıcı sevgisini hissetmek, onunla bir an bile olsa aynı nefeste buluşmak istedim. Ama hayat, her zaman planlarımızla örtüşmüyor.


Tedavi sürecinden yeni çıkmıştım. Ruhum kadar bedenim de yorulmuş, yıpranmıştı. Uzun bir yolculuğu göze alacak ne fiziksel gücüm vardı ne de ekonomik koşullarım elveriyordu. Yine de bu isteğimi gönlümün en derin köşesinde sakladım. Hani derler ya, “Eğer nasibindeyse olur.” Belki Konya’ya gidemedim, ama o gece nasibime İzmir’deki bir Mevlana etkinliğine katılmak düştü. Öylesine plansız, öylesine son dakika… Ama belki de hayatın en güzel anları böyle doğaçlama olanlardır.


O salona girerken içimde bir hüzün vardı. Konya’ya gitme hayalim gerçekleşmediği için biraz buruk hissediyordum. Ama etkinlik başladığında, o nağmeler yankılanmaya başladığında, birden içimdeki ağırlık hafifledi. Gözlerimi kapattım ve kendimi Mevlana’nın sözlerinin büyüsüne bıraktım. “Gel, ne olursan ol, yine gel...” diyen o çağrı, yüreğimdeki tüm kırıkları tek tek sarar gibiydi. O an anladım ki, belki de mesele Konya’da olmak ya da olmamak değildi. Mesele, Mevlana’nın öğretilerini ruhumuzda hissedebilmekti.


Her şehrin, her anın, her deneyimin içinde bir hayır saklı. Eğer bakmayı bilirsek, eğer gönlümüzü açarsak, bulunduğumuz yerin de bir Mevlana misali bize bir şeyler anlatmaya çalıştığını fark edebiliriz. İzmir’deki o gece bana şunu öğretti: Konya’nın manevi atmosferine uzaktan da olsa erişmek mümkün. Önemli olan, nerede olursak olalım kalbimizi açık tutmak. Ve en önemlisi, sabretmeyi öğrenmek... Çünkü belki bugün olmayan şey, yarın çok daha güzel bir şekilde kapımızı çalacak.


Mevlana der ki, “Sabret ki her şey gönlünce olsun.” Belki bu yıl olmadı, ama kim bilir, belki bir sonraki Şeb-i Arus töreninde, nasibimizde varsa, Konya’nın o kutsal havasını soluyarak, törenlerin büyüsüne bizzat tanıklık edeceğim. Ve o an geldiğinde, içimde Mevlana’nın sabır ve hoşgörü dolu sesi yankılanacak: “Her şey zamanını bekler; ne gül vaktinden önce açar ne de güneş vaktinden önce doğar.”


Şimdi, hayallerime biraz sabır ekliyorum. Kim bilir, belki de nasip çoktan yola çıkmıştır...



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
 "Merhaba yeni gün! Haydi, güzel başlangıçlar için hemen harekete geçelim. Güneşin ışıklarıyla parlayan umutlarımızı göklere taşıyalım. Bugün, en büyük hayallerimize adım atacağımız ve kalbimizi heyecanla dolduracak anılar biriktireceğimiz bir gün olsun!"
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı