KEŞKE BU KUŞAKTA DOĞMASAYDIM 

Keşke insanların bu kuşağından olmasaydım. Çünkü ne arkadaşlıklar düzgün ne de kardeşlikler gönülden! Dost desen her an bitecek endişesiyle diken üzerindeyiz.

Eskiden, insanlar arasında daha güçlü bağlar vardı. Bir konuk, ev sahibine emanet edilirdi; ev sahibi misafirini korur, ona evinin kapılarını sonuna kadar açardı. Yoldaşlar, zorluklar karşısında birbirlerine destek olur, aynı yolda yürüdükleri sürece birbirlerinin yanında dururlardı. Kardeşlik ise, kan bağıyla sınırlı kalmaz, gerçek bir dostluk ve dayanışma anlamına gelirdi. Oysa şimdi, bu kavramlar büyük ölçüde anlamını yitirmiş durumda.

Modern zamanların getirdiği bireysellik, teknolojinin yükselişi ve dijital dünyanın yaygınlaşması, insan ilişkilerini derinden etkiledi. Artık birçok insan için öncelik, kendi bireysel ihtiyaçları ve arzuları. İnsanlar, sosyal medyada beğeni toplamak için gerçek ilişkilerinden ödün veriyor, yüz yüze iletişim yerine dijital etkileşimlere daha fazla önem veriyorlar. Bu durum, eski zamanlardaki gibi derin ve samimi dostlukların oluşmasını zorlaştırıyor.

Günümüz dünyası, dayanıklılığı ve sertliği simgeler hale geldi. İnsanlar da bu nitelikleri benimsemiş görünüyor. Artık duygularını açmak, zayıflık göstergesi olarak algılanıyor. Birbirimize karşı daha az empati gösteriyoruz, çünkü içsel olarak güçlü ve bağımsız olmanın daha önemli olduğuna inanıyoruz. Bu, aslında toplumsal bir yalnızlığa yol açıyor. Herkes kendi küçük dünyasında, kendi mücadeleleriyle baş başa kalıyor.

Peki, bu durumdan nasıl çıkabiliriz? Eski zamanların değerlerini yeniden hatırlamak ve canlandırmak mümkün mü? Belki de bu sorunun cevabı, birbirimize daha fazla zaman ayırmakta, empati yapmayı ve dinlemeyi yeniden öğrenmekte yatıyor. Gerçek dostluklar, yüz yüze iletişim ve ortak deneyimlerle inşa edilir. Bir yoldaşa ihtiyaç duyduğumuzda, ona sadece bir mesaj atmak yerine, gerçekten yanında olmak, desteğimizi hissettirmek önemlidir.

Sonuç olarak, yaşadığımız zaman dilimi belki de bizim seçimimiz değil, ama içinde nasıl yaşayacağımız bizim elimizde. İnsan ilişkilerinde samimiyeti, güveni ve dayanışmayı yeniden inşa etmek, bu dönemin zorluklarına karşı en güçlü silahımız olabilir. Belki de bu, insanlık olarak en büyük sınavımızdır ve bu sınavı geçmek, gelecekte daha anlamlı ve derin bağlar kurmamızı sağlayacaktır.