ZİYARETİN KISASI MAKBULDÜR 



Bazen bazı deneyimler insanı içten içe sarar ve başkalarının yaşadıklarıyla daha derin bir bağ kurmamızı sağlar. Bugün hastanede onkoloji bölümünde sıra beklerken, gözlerde dolup taşan hüzünleri gördüm. İnsanların yüzlerinde, ruhlarında asılı duran sessiz bir çığlık var gibiydi. Gözlerine bakarken onların içinde kopan fırtınaları kalbimde hissettim. Çünkü aynı süreci yaşamış biri olarak biliyorum; o bekleyiş, o belirsizlik, o içini kemiren endişe nasıl da insanı yıpratıyor.

Bazen insanlar bu süreçte ne kadar incinebilir, ne kadar hassas olabilir, bunu anlamak zor oluyor. Bir anlık bir söz, yanlış bir bakış, her şey yanlış anlaşılabiliyor. Çünkü zaten bedeninle savaşıyorsun, bir de etrafındaki insanların anlayışsızlığıyla baş etmek zorunda kalıyorsun. Kimseyi suçlamıyorum; hayat zor, herkes kendi mücadelesini veriyor ama böylesi zamanlarda biraz daha empati, biraz daha dikkat, o kadar önemli ki... Belki bir gülümseme, belki bir sessiz destek, o anda dünyalar kadar anlam kazanıyor.


Kanserin sadece fiziksel bir hastalık olmadığını anlamalı insanlar. Evet, bedenin savaşıyor ama ruhun da yara alıyor. Bazen sevdiklerinden uzak kalmak, bazen yarım kalan hayallerin içinde kaybolmak... Herkesin bu sürece dayanma şekli farklıdır. Ben de bu yolu yürüdüm ve biliyorum ki, bazen birine sarılmak, bir dostun sıcaklığı, her türlü ilaçtan daha iyi geliyor. O yüzden sevdiklerinizin yanında olun, onların ne hissettiğini anlamaya çalışın, haklı ya da haksız arayışına girmeyin. Çünkü bu süreçte herkesin ihtiyacı olan tek şey; anlayış ve sevgi.

Bu süreçte kaybettiklerim de oldu, kazandıklarım da. Hayatın tam ortasında, en kırılgan anında kimin yanında olduğunu görmek insanı hem hüzünlendiriyor hem de güçlendiriyor. Kimileri, en zor zamanında sana sırtını dönerken, kimileri varlığıyla seni yeniden ayağa kaldırıyor. Bu süreçte kazandığım dostlar, ömrümün sonuna kadar yanımda olacak. Onların bana verdiği desteği, gösterdikleri sevgiyi asla unutamam. Bu dostluklar, yaşanan tüm acılara rağmen hayatın bana verdiği en büyük hediyelerden biri. Bazen kaybettiğin insanlar seni olgunlaştırır, kazandıkların ise hayata yeniden bağlar.


 Hastalığı 

kabul etmek, aslında iyileşme sürecinin en büyük adımıymış, bunu fark ettim. Başlangıçta doktorum hastalığımı sorduğunda, kelimeler boğazımda düğümlenmişti. Soruyu üç kez tekrarlamak zorunda kaldı. Sanki dile getirdiğimde, sonsuza kadar benimle kalacakmış gibi hissetmiştim. Oysa zamanla anladım ki, hastalığı kabullenmek onu hayatımızın bir parçası haline getirmek değil, onunla barışmak demekti. Tıpkı eve gelen bir misafir gibi… Geldi, ağırladım ama bilirsin, ziyaretin kısası makbuldür. O da zamanı gelince kapıdan uğurlandı.


Bu yolculukta hastalığına nasıl baktığın, onu nasıl gördüğün, iyileşme sürecini doğrudan etkiliyor. Ben de onu kalıcı bir yük gibi değil, geçici bir misafir olarak düşündüm. Zorluklarıyla, acısıyla, korkularıyla geldi ama hep biliyordum ki, bir gün gidecekti. Ve gittiğinde geriye, bana kattığı farkındalıklar ve kazandığım dostluklar kaldı. Her ne kadar bu süreçte bazı insanlar hayatımdan çıksa da, kazandığım dostlar bu yolculuğun en büyük armağanı oldu. Ömrümün sonuna kadar bu dostluklardan vazgeçmeyeceğimi biliyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı