Mektup 1


Sana bu satırları yazarken içimde yankılanan tek şey, kelimelerle anlatamayacağım bir kırgınlık. Kalbimde taşıdığım güvenin, hayal kırıklığına uğradığı o anı hatırlıyorum. Ben senden çok şey istemedim aslında. Sadece yanımda olmanı, bana güven vermeni, saçlarıma bir öpücük kondurup “Ben buradayım, seninleyim,” demeni bekledim. Bunu çok gördün bana.


Hayatın bana yüklediği bu ağır yükle savaşırken, en savunmasız anımda, elini uzatıp beni karanlıktan çıkarmanı umdum. Ama sen ne yaptın? O karanlık kuyunun kapağını kapatmayı tercih ettin. İşte o an, senden beklediğim sevginin yerini derin bir sessizlik aldı. O sessizlik hâlâ ruhumu sarıyor.


Ben seni hep “Benim güvendiğim adam” diye anmak istedim. Gözlerine her baktığımda kendimi güvende hissetmek, her adımında seninle olmak istedim. Ama sen, bana o güveni, o sevgiyi çok gördün. Sanki sevilmeyi hak etmediğimi söylemek ister gibi gittin. Birçok problemle uğraşırken bile sana olan güvenim, sana duyduğum saygı ve sevgi sapasağlamdı. 


Sana verdiğim her şey, içimden gelen en gerçek duygulardı. İçimdeki bu derin yarayı görmezden gelmen yüreğimi parçaladı. Senden sadece sevilmeyi istedim. Büyük vaatler, sonsuz sözler ya da masalsı bir aşk değil; yalnızca yanımda olduğunu hissettirmendi. Ama sen o an, yanımda olmayı seçmedin.


Bu kırgınlık geçer mi, bilmiyorum. Belki zamanla unutmaya başlarım, belki de her aklıma geldiğinde yeniden sızlar yüreğim. Ama bir şeyden eminim: O kuyudan çıkmayı tek başıma öğrendim. 


Hoşça kal.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı