Aşk 


Aşk… Ah, aşk! Bazen seni öyle mutlu eder ki, dünya sadece senin etrafında dönüyormuş gibi hissedersin. Kalbin pır pır, ruhun uçuşur, gözlerinde yıldızlar parlar… Bir yandan da bir bakmışsın, o aşk yüzünden kafanı duvarlara vuracak hale gelmişsin. Ne onunla ne onsuz! Aşk, tam da bu yüzden, hem bir hediye kutusu gibi hem de içi dolu dolu bir bombaya benzer. Her an patlayabilir, ama o patlamadan önce ne kadar güzel, ne kadar ışıltılı!


İlk başlarda "Aşk çok güzel bir şey ya!" diye dolaşırken, bir anda "Aşk nedir ki?" diye sorgulamaya başlıyorsun. Bazen o kadar mutlu oluyorsun ki, "Keşke hep böyle kalsak!" diye düşünüyorsun, ama sonra bir bakıyorsun ki, hiç anlamadığın bir sebeple ortada bir kavga çıkmış, ruh halin sıfır noktasına inmiş. Sanki bir anda şarkılardaki o "aşk acısı"na dönüşüveriyorsun. Ve işte o an, “Ne yapmalıyım, gidip bir kahve içmeli miyim? Yine demin ki mesajı mı atsam?” diye düşünmeye başlıyorsun.


Aşk işte böyle, başta kalbini ısıtan, sonra ruhunu donduran bir süreç. Hem seni bulutların üzerinde uçurur, hem de düşüşüyle yere çakılmana neden olur. Ama yine de, "Onunla olsam mı, olmasam mı?" diye her saniye düşünüp duruyorsun. Sonra, bir bakmışsın, bir şekilde yine onunla bir aradasın, ve o eski mutlu halin geri gelmiş. Çünkü aşk, işin içinde bir de çılgınca bir bağımlılık var; ne onunla ne onsuz!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı