Üslup...


Bazen kelimeler, en güzel duyguları bile yanlış yöne yönlendirebiliyor. İnsanlar öyle bir patavatsızlıkla konuşuyor ki, ne söylediklerinin farkında bile değiller. Birine doğruyu anlatmak, ona yardımcı olmak niyetiyle başlayan bir konuşma, kalp kıran bir cümleye dönüşebiliyor. Biraz da üzülerek, susmanın aslında bir erdem olduğunu düşündüğümüzde, bu patavatsızlık daha da acı verici hale geliyor. Çünkü bazı insanlar her konuda konuşmak zorunda olduklarını düşünüyorlar. Her soruya cevap verme, her konuya dahil olma ihtiyacı hissediyorlar. Oysa bazen en güzel cevap susmaktır.


Ve bu, tam da burada başlıyor: Susmak. Susmak, her şeye her zaman bir yanıt verme gerekliliğinden uzaklaşmak demek. Bazen sadece dinlemek, bir insanın hissettiği acıyı ya da yaşadığı duyguyu anlamak için yeterlidir. Ama bazı insanlar, sanki her konuda bilgileri varmış gibi davranmayı bir meziyet zannediyorlar. Oysa her zaman konuşmak, bazen en güzel düşünceleri de kaybetmek demek olabilir. İnsanlara bazen "Evet, seni duyuyorum" demek yeterlidir, ama birçok insan bunu anlamadan, mutlaka bir şeyler söyleme ihtiyacı hissediyor.


İşte bu noktada, üslup ve dil devreye giriyor. Kelimeler bazen altın gibi değerli olabilirken, bazen de birer mızrak gibi kalbe saplanabilir. Kimi zaman susmak, aslında ne kadar güçlü bir ifade şekli olabilir. Susarak hem kendini hem de karşındakini koruyabilirsin. Konuşmaların yoğun olduğu bir dünyada, bazen susarak kendine ve başkalarına daha fazla huzur verebilirsin.


Susmak, çok dağınık bir dünyada, ne kadar az konuştuğunda aslında ne kadar çok şey anlatabileceğini fark ettiğin bir yoldur. Kimi insanlar bir kelimeyi bile fazla söylemeden, sadece bakışlarıyla anlayış gösterirler. İşte susmak da, bazen insanın en doğru cevabıdır.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı