Çok Çalışan İnsanlara İyi Davranın: Onlar da Bazen Kaçıyor


Bazen çevremizdeki insanlar o kadar çok çalışıyorlar ki, neredeyse durmak bilmezler. Ama hepimiz biliyoruz ki, çok çalışan biri sadece işine odaklanıyormuş gibi görünüyor. Gerçek şu ki, bu insanlar bazen bir şeylerden kaçıyorlar. Hem de farkında olmadan.


Çok çalışan insanları, "Çalışmak onlar için bir hayat tarzı" gibi düşünüyoruz ama aslında bir çoğu kendi kafasında bir şeyleri halletmeye çalışıyordur. Bazen, çok çalışarak o boşluğu, o eksikliği ya da kaygıyı bir nebze olsun erteleyebilirler. Hani derler ya, “Düşünmemek için çalışıyorum” diye... İşte tam olarak böyle bir şey. Onlar, kafalarındaki karmaşayı, belirsizlikleri ya da hayatın getirdiği stresleri bir şekilde unutmak için, kendilerini işe kaptırıyorlar.


Ve biz dışarıdan bakarken, belki de onları ne kadar başarılı, disiplinli görüyoruz. Ama gerçekte, belki de en çok korktukları şeylerle yüzleşmekten kaçıyorlar. Çünkü bazen, işin içinde kaybolmak, duygusal olarak daha kolay bir seçenek gibi gelir. Hangi duyguyu hissedeceğini bilmemek, her şeyin üst üste gelmesi, o kadar bunaltıcı olabilir ki, o yüzden işe gömülmek belki de biraz rahatlatıcı bir yol gibi görünüyor.


Evet, çok çalışmak takdir edilecek bir şeydir, ama unutmayalım ki bu insanlar aslında ne kadar güçlü görünseler de, duygusal anlamda bazen o kadar kırılgan olabilirler. Onlara daha anlayışlı yaklaşmak, belki de biraz daha sabırlı olmak gerekiyor. Çünkü belki de “çalışan” hallerinin arkasında, bir şeylerden kaçıyorlardır. O yüzden, onlara iyi davranmak, belki de biraz daha fazla nazik olmak, hiç de fena bir şey değildir. Çünkü bazen en çok çalışanlar, içsel huzuru bulmak için en çok desteğe ihtiyaç duyanlardır.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı