Çiçeği Büyütmek Sulamaktan İbaret Değil


Bazen bir noktaya geliyorsun ve "Artık yeter" diyorsun. Elinden geleni yapmışsın, vicdanını rahatlatacak kadar çabalamışsın. Sonra kenara çekilip izliyorsun, çünkü artık daha fazlası senin elinde değil. Dost, vefayı bilmemiş; yar, sevgiyi anlamamış… Eskiden olsa belki dert ederdin, ama artık değil. Çünkü bir noktada anlıyorsun ki, herkes kendi seçtiği ihtimallerde yaşar.


Hayat böyle işte. İnsan, kendini anlatmaya çalışmaktan yorgun düştüğünde, sessizliği seçiyor. Çünkü anlattıkların, anlaşılamadığı yerde boşa düşüyor. Tıpkı bir çiçeği sulamak gibi… Su verirsin, ama toprak verimli değilse, güneşi sevmezse ya da rüzgârdan korunmazsa o çiçek yeşermez. Çiçeği büyütmek, yalnızca sulamaktan ibaret değildir. Ona emek vermek, zaman ayırmak, köklerini sağlamlaştırmak gerekir. Ama bunu anlamayan birine neyi anlatabilirsin ki?


Ben artık kimseye çiçeğin neden solduğunu anlatmaya çalışmıyorum. Çünkü bazen, ne kadar sulasan da insanlar o çiçeği büyütmeye değer görmüyor. Seni dinler gibi yapıyorlar ama anlamıyorlar. Vefayı bilmeyen bir dosta, sevgiyi bilmeyen bir yâre laf anlatmak, duvara su dökmekten farksız. O yüzden, herkes seçtiği ihtimallerde kalsın. Herkes kendi bahçesinin sorumluluğunu alsın.


Ama bir dileğim var. İnsanlar bir gün, çiçeği büyütmenin yalnızca su vermek olmadığını anlasın. O çiçeğin köklerine dokunmayı, rüzgârdan korumayı, yapraklarını özenle temizlemeyi öğrensinler. Sevginin yalnızca "sevmek" demek olmadığını, vefanın bir kelimeden ibaret olmadığını fark etsinler. Çünkü hayat, sadece almak değil; vermek, korumak, yaşatmak.


Bana gelince, ben artık vicdanım rahat bir şekilde kenarda oturuyorum. Elimden geleni yaptım ve yapabileceğim her şeyin ötesine geçtim. Geriye sadece huzurla beklemek kalıyor. İnsanlara bir gün gerçeği görmelerini dileyerek. Çünkü sevgi, bir çiçeği sulamak değil; onu hayata bağlayan her şeye emek vermektir.


İşte böyle. Eğer anlarsanız, hayat daha güzel olacak. Eğer anlamazsanız… o da sizin tercihiniz. Herkes kendi ihtimallerinde yaşasın. Benim bahçem ise, artık sadece hak edenlerin adımlarına açık.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
 "Merhaba yeni gün! Haydi, güzel başlangıçlar için hemen harekete geçelim. Güneşin ışıklarıyla parlayan umutlarımızı göklere taşıyalım. Bugün, en büyük hayallerimize adım atacağımız ve kalbimizi heyecanla dolduracak anılar biriktireceğimiz bir gün olsun!"
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı