Hayatı Hafifletmek 


Yıllarca lazım olur diye biriktirdiğim her şey, bir gün geldi ve anladım ki, aslında hiç de o kadar önemli değilmiş. Çekmecelere tıkıştırılan küçük notlar, asla lazım olmadı diye atmaya kıyamadığım eski kablolar, bir gün okurum diye sakladığım kitaplar… Hepsi birer yük olmuş aslında. Ve işin acı tarafı, bu sadece eşyalarla sınırlı değil. İnsanlar da böyle. Yıllarca hayatımda tutmaya çalıştığım, belki bir gün gerçekten "lazım" olur dediğim insanlar da varmış. Ama 50 yaşıma geldiğimde fark ettim ki, onların da çoğu aslında lüzumsuzmuş.


Belki sen de yaşadın bunu. Hani dost dediklerin var ya, bir gün arkana dönüp baktığında, o dostlukların sadece senin çabanla sürdüğünü fark ediyorsun. Sen bağ kurmaya çalışmışsın, sen taşımışsın. Ama karşı tarafta aynı özveriyi hiç görmemişsin. Yine de “olur ya, bir gün iyi bir şey paylaşırız” diye onları hayatında tutmuşsun. Zamanla görüyorsun ki, o gün hiçbir zaman gelmeyecek.


Eşyalar kolay; bir gün karar veriyorsun, ayıklıyorsun, fazlalıkları atıyorsun. Ama insanlar zor. Çünkü yılların anısı var, bağlılık var, kırılmasınlar diye susup geçtiğin şeyler var. Ama artık öğrendim: Kırılacaklarsa kırılsın. Eğer benim hayatımda olmak sadece benim fedakârlığımla mümkünse, o ilişki zaten bitmiş demektir.


Şimdi düşünüyorum da, insan bazen gereğinden fazla yük taşıyor. Sırf alışkanlık diye, sırf geçmişte bir zamanlar kıymetliydi diye… Oysa hayat, taşınamayacak kadar ağır bir yük değil ki. Herkes kendi yerini bulsun, fazlalıklar da gitsin. Hem eşyalarda, hem insanlarda. Bunu 50 yaşına gelmeden anlayabilmek ne güzel olurmuş, ama zararın neresinden dönsek kâr, değil mi?



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı