Hastalık Hastası Olmanın İncelikleri: Evrensel Bir Sanat


Hastalık hastası olmak, tıpkı bir sanat dalı gibi, ustalık gerektiren bir iştir. "Benim başımda bir şey var" diyenler, bu sanata gönül vermişlerdir. Genellikle küçük bir baş ağrısı, ya da soğuk algınlığı gibi basit bir rahatsızlık, evhamlı bir kişinin dünyasında ölümcül bir felakete dönüşebilir. Ve işte o an, tüm dünyayı durduran, "Sanırım beynimde bir tümör var," tespitiyle hayat bir anda "kriz" moduna geçer.


Evhamlı insanlar, kendilerinin en güvenilir doktorudur. Gerçekten de, yılların deneyimiyle gelen bir iç gözlem yeteneğiyle "doktorları"nı arar, bir panik ile internette arama yaparlar. "Bütün vücudumda garip titremeler var," diyerek internette araştırmalar yapmaya başlarlar. Ancak araştırma sonuçları genellikle büyük bir felakete dönüşür. "Karpal tünel sendromu," "MS hastalığı" ve "yoksa kanser mi?" başlıkları birer birer karşınıza çıkar. Her bir arama, evhamlı bireyi bir adım daha ileriye götürür: "Evet, kesinlikle bir hastalığım var."


Tabii, bu evhamlı yolculukta doktorların tavsiyeleri de genellikle pek işlevsel olmaz. Çünkü hastalık hastaları, doktorlarının söylediklerinden çok, kendi kendilerine teşhis koymakta çok daha başarılıdır. "Aaa, ama doktor şunu demişti ki..." diye başlayan cümleler, genellikle şu şekilde sona erer: "O zaman bilemedim, bu kesin bir şeydir." Doktorun sakin ve mantıklı tavsiyeleri, bir kulağından girip diğerinden çıkar. Çünkü bir hastalık hastası, genellikle teşhisi kendi koymak ister.


Bir de şunu unutmamak gerek: Hastalık hastası olmak, vücudu dinlemekten çok, sürekli bir alarm halindedir. Her bir sivilce, tüy kadar küçük bir sızı, bir göz kararması... Tüm bunlar potansiyel bir felaketin ön habercisi olarak algılanır. "Bu, iyi bir şey değil," diyerek o sivilceyi saatlerce inceler, "Kesin kanserim," diye düşündürten o küçük sızıyla ilgili kitaplar okur, hatta o an için internetten doktor randevusu bile alınır. Sanki hayat, sadece evhamlı bireyler için ilginç bir tıp programıdır.


Ama işin komik tarafı şu ki, bu hastalık hastalığı aslında bir çeşit yaşam tarzı halini alabilir. Her hastalık, bir gün geçip gittiğinde, bir yenisi gelir. Yani, hastalık hastaları için hiç bir şey, "tamamen iyileştim" cümlesiyle sona ermez. Bir başka küçük ağrı, bir başka korku, ve sürekli bir endişe ile geçer.


Bununla birlikte, hastalık hastalarının bu ilginç yolculukları, bazen bizim de içimizdeki evhamlıyı uyandırır. Sonuçta, kim sevmez ki yeni bir hastalık keşfetmeyi? Ama bir noktada kabul etmek gerekir ki, hayatı dolu dolu yaşamanın en iyi yolu, o küçük ağrıları, soğuk algınlıklarını ve hatta o endişe verici titremeleri bir parça esprili bir dille kabullenmektir.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı