Hayat Full Paket: Trajediden Komediye Bir Neslin Güncesi


 Bazı sabahlar var ki, yataktan kalkmadan önce derin bir iç çekiyorum ve diyorum ki: “Allah’ım, cidden biz mi yaşayacaktık bunların hepsini? Ne olur baştan başlat.” Çünkü açık konuşmak gerekirse, bir insanın ömrüne bu kadar olay sığması normal değil. Hani tarihte bir nesil vardır, devrim görür, diğer nesil ekonomik kriz, bir başkası bir salgın... Bizim nesil? Full paket! Dünya tarihi bize “Platin üyelik” sunmuş resmen.


Bak, pandemiden başlayalım. İlk günlerde hepimiz inanılmaz bir motivasyonla evlere kapandık. Dedik ki: “Bu fırsat! Kendi gelişimimize odaklanacağız.” Ama üç gün sonra YouTube’da “Kediler neden kıvrılarak uyur?” belgeselini izlerken bulduk kendimizi. Ekmek yapma macerasına hiç girmiyorum. Fırından taş gibi çıkan o ekmekle hem mutfağın camını kırdım hem de komşunun köpeğini kaçırdım. Aile boyu travma yarattık.


Sonra doğal afetler... Telefonuma bir gün bir deprem bildirimi, ertesi gün fırtına uyarısı düşüyor. Artık “Bugün ne olacak?” diye beklemekten hava durumu bültenlerini gerilim dizisi gibi izler oldum. Bir ara gökyüzünde sıra sıra kuşların uçtuğunu görünce, “Acaba göç mü ediyorlar, yoksa bizim mi bir yere gitmemiz lazım?” diye ciddi ciddi düşündüm.


Ekonomik kriz zaten başka bir seviye. Bir gün markete girdim, bir paket makarna alacağım. Kasaya geldim, fiyatı görünce “Bu makarna beni İtalya’ya götürüyor herhalde,” dedim. Artık market alışverişi yaparken etiketlere bakmak yerine kredi skorumu kontrol ediyorum. Bir kere yanlışlıkla bir avokado aldım, eve dönüp fişi görünce “Keşke bunun yerine bir arazi alsaydım,” diye düşündüm.


Sosyal hayata gelince… Sırf eğlenmek için arkadaşlarla bir kafeye oturduk. Hesap geldiğinde birbirimize bakıp, ‘Bu paraya düğün yapardık,’ dedik. Artık dışarı çıkmadan önce, menü fiyatlarına bakıp finansal analiz yapıyorum. Bir kahve içmek için ‘Bu ay hangi organımı satmam gerekecek?’ diye kara kara düşünüyorum. Geçenlerde, garsona ‘Siz bu kahveyi yetiştirirken köklerini masajla mı açıyorsunuz? Başka bir açıklaması olamaz,’ dedim. Garson gülmekle ağlamak arasında kaldı.”


Sonra bir de teknoloji var. Hani hayatı kolaylaştırması bekleniyor ya, o da bize çalışmıyor. Bir gün uygulama güncellemeyi reddettiği için banka hesabıma erişemedim. Resmen kendi paramı fidyecilerden kurtarmaya çalışır gibi hissettim. Müşteri hizmetlerini arayıp “Bakın, sadece fatura ödeyeceğim, daha fazlasını istemiyorum,” diye yalvardım. Adam, “Yeni şifreniz 16 karakter, üç tane sembol ve bir Hintçe şiir içermeli,” dedi. Telefonu kapatıp uzun uzun duvara baktım.


Ama asıl travma, gündemin bitmek bilmeyen kaosu. Her sabah telefonuma haber bildirimleri düşüyor. Biri savaş çıkmış diyor, biri iklim krizi. Artık telefonumu elime aldığımda “Bugün dünya hangi seviyeyi geçmiş?” diye kontrol ediyorum. Bir ara o kadar gerildim ki, kedime dönüp “Sen de mi bir şey yapacaksın? Bak, hazır değilim!” dedim. Kedi suratımı bile ciddiye almadı.


Hâl böyle olunca, bazen düşünüyorum: Hayat bir tiyatroysa, bizim sahnemiz komedi mi, trajedi mi? Ama sonra kendi hatalarımı hatırlıyorum. Geçen gün, gözlüğümün kaybolduğunu sanıp bir saat boyunca aradım, sonunda gözlüğü alnımda buldum. İşte o an dedim ki, “Belki de hayatı bu kadar ciddiye almamalıyız.” Çünkü bu tempoda ya güleceksin ya da cinnet getireceksin. Şahsen ben, gülmeyi seçtim.

Bu arada söylemeden geçemeyeceğim kedim yok!!!




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı