“Hayatımı Kolaylaştırmaya Çalışırken”


Telefon… Hani şu modern dünyanın en büyük icadı, neredeyse cebimizdeki ikinci beynimiz diye övülen teknoloji harikası. Ama bazen gerçekten düşünüyorum: Acaba hayatımı daha kolaylaştıran bir şey mi, yoksa tek derdimin "şarjım bitmesin" olduğu yeni bir karmaşa mı?


Sabahları mutfakta çayı demlemeye karar verdiğimde, telefonum akıllıca bir fikir sunuyor: "Hayatını organize et, işler seni bekliyor!" Ben de heyecanla uygulamaları açıyorum, bir bakıyorum Instagram’da kaybolmuşum. Kendimi birden, kimsenin istemediği o "pazar modası" tüyoları arasında kaybolurken buluyorum. Sonra bir arkadaşımın hikayesine bakıyorum, “Aa, o ne yapıyor?” diye düşünürken, 20 dakika geçmiş bile! O kadar çok şeye bakıyorum ki, telefon, zamanın ne kadar hızla geçtiğini unutturuyor.


Göz attım, bir YouTube videosu önerisi geldi, izlememek imkansız! Neyse ki telefon, 3 dakikalık "tavsiye" video izlememe müsaade etti, ama o 3 dakika 20 dakika oldu. Bir bakıyorum, telefon ekranı yüzüme vuruyor: “Sonraki videoyu izlemeye devam etmek istiyor musunuz?” Tabii ki, yok! “Bugünlük yeter, ya da… belki bir tane daha.” O an, telefon gerçekten başımın belası olmaya başlıyor.


Ve sonra o nefes kesen an geliyor: "Hadi biraz temiz hava alayım, telefonu bir kenara koyayım." Ama maalesef, telefon: "Nereye gitmek istersiniz?" diye hemen bir öneri sunuyor. Sonunda fark ediyorum ki, telefonun gerçek amacını unutmuşum: Hayatımı kolaylaştırmaya çalışırken, aslında beni fazlasıyla karmaşıklaştırıyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı