Halfeti’nin Kış Gecelerinde Çocuk Olmak




Odayı saran odun kokusu, sanki Halfeti’nin taş duvarlarından, eski evlerin içinde dolanıp gelmiş gibi. Dışarıda çiseleyen yağmur, çocukluğumun o kış gecelerine ait bir melodi gibi, yavaşça pencereye vuruyor. O zamanlar da böyleydi, hatırlıyorum; yağmurun sesi evin içinde her yere yayıldığında, hep bir huzur içinde uyurdum. O kış geceleri, ne kadar soğuk olursa olsun, evin içi her zaman sıcaktı. Sobanın etrafında, kestanelerin yavaşça piştiği o anı hiç unutmam. Üstü çatlayan kestaneler, odanın her köşesine yayılan o sıcak kokusuyla her şeyin tam yerli yerinde olduğunu hissettirirdi.


Yavaşça demlenen çayın kokusu da vardı, annem ya da babam bir şekilde hazırlardı o çayı. Bazen kışın en soğuk gecelerinde, o çayın buğusu bana, sanki Halfeti’nin taş sokaklarında kaybolmuş bir çocuk gibi, geçmişe dair bir iz bırakırdı. Çayın sıcaklığı ellerimi ısıtmakla kalmaz, bir yudum aldığımda çocukluğumun hatıralarına geri dönmemi sağlardı.


Yatmadan önce, sobanın etrafında kestaneleri yerken komşular gelirdi. O akşam ziyaretleri, her zaman neşeli, sohbet dolu olurdu. Her birinin ayak sesleri, merdivenlerden çıkarken çıkardıkları sesler hâlâ kulaklarımda. O zamanlar, her sesin bir anlamı vardı. Komşuların sesleri, bir şeylerin yolunda olduğunu anlatır gibiydi. Gecenin ilerleyen saatlerinde, evimizin içinde yankılanan o gülüşmeler, ne kadar değerliydi. Birlikte geçirilen zamanın, o kadar kıymetli olduğunu ne zaman fark ettim?


Ve merdivenlerden çıkarken, o eski evin her basamağında çıkardığı o ahenkli ayak sesleri… O sesler, bir zamanlar evin her köşesinde yankılanan hayatın, çocukluğumun neşesiydi. Gecenin karanlığında, o ayak sesleriyle birlikte büyüdüm. Sadece o sesler bana ait değildi, komşulara aitti, evin her köşesine yayılmış anılara, gözlerimle gördüğüm ama farkına varamadığım yıllara…


Halfeti’deki o kış geceleri, sanki zaman orada duruyor gibi. Hâlâ hayal ederim bazen, sobanın etrafında kestane yerken, komşularla sohbet ederken, o eski evin sıcağında huzur bulurken… Çocukluğumun en değerli anılarını, her yağan yağmurla yeniden yaşıyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı