Aşk mı Sevgi mi?

Aşk ve sevgi… Ne kadar da farklı ama bir o kadar da birbirine yakın iki kavram... Gençken, "aşk" demek, kalbinde heyecanlar, içinde fırtınalar, gözlerde ışıltılar demekti. Aşk, her şeyin zirvesiydi. Bir bakış, bir dokunuş yeterdi ve dünya sadece o kişi etrafında dönermiş gibi hissederdin. Aşk, baştan sona bir enerji, bir coşku, belki de biraz da çılgınlıktı. "Beni seviyor mu, beni seviyor mu?" diye bir çiçek yaprağını sayarak o gizemli duygunun peşinden sürüklenmek… Aşk bu, her anı heyecanla dolu bir macera.

Ama sonra, yaş ilerledikçe bir şey değişiyor. Aşkın ateşi biraz daha az, ama yerine başka bir şey geliyor. Sevgi… Sevgi, zamanla daha sakin, daha derin, daha güven verici bir hale dönüşüyor. Gençken "aşk" derken, yaş aldıkça "sevgi" demek daha anlamlı olmaya başlıyor. Çünkü sevgi, sadece heyecan değil, bir güven, bir huzur ve birlikte geçirilen zamanın değeridir. Artık sevgi, “Sana her zaman buradayım” demek gibi bir şey. Aşkın o heyecanlı yelkenli gezintilerinden, sevginin sabırlı, güvenli limanına gelmek gibi.

Aşk, bazen insanı biraz kaybolmuş, biraz yorgun hissettirebilir. Hızla büyür, bir anda her şeyi alıp götürür. Ama sevgi, kökleri derinlere inmiş bir ağaç gibidir. İlerledikçe, dalları daha sağlam, gövdesi daha güçlü olur. Aşk, seni o kadar uçurur ki, yere düştüğünde canın acıyabilir, ama sevgi seni hep dengede tutar, düşsen bile nazikçe kaldırır.

İçinde aşkı hala taşıyanlar, sevgiye dönüşünce bazen eski heyecanı bulamıyor gibi hissedebilirler, ama aslında sevgi, her şeyin ötesinde bir olgunluktur. Aşk, bir çiçeğin ilk tomurcuğu gibidir, sevgi ise o çiçeğin yıllarca solmadan kalabilmesidir. O yüzden belki de yaş ilerledikçe, sevginin ne kadar değerli olduğunu daha çok fark ediyorsun. Aşkın o başlangıçtaki coşkusuyla değil, sevginin getirdiği derinlikle mutlu oluyorsun.

Sonuçta, hem aşk hem sevgi var. Ama sevgi, her zaman daha kalıcı, daha gerçek. Aşk, bir başlangıçtır belki, ama sevgi, bir ömrü paylaşmaktır.