Sosyal Medya Profilim: Gerçekten Kimse Beni Tanımıyor


Sosyal medya, herkesin biraz daha farklı, daha ideal bir versiyonunu görmek istediği bir yer. Hepimiz orada en iyi halimizi yansıtıyoruz! Ama işin gerçeği, bu yansımanın sadece bir kırıntısı. Yani, o mükemmel gülümseme, o "çok doğal" kahve fotoğrafı, aslında birkaç saat önce yaşadığım stresli günün, kaybolan zamanın, ya da bitmek bilmeyen bir yapılacaklar listesinin sadece birkaç saniye süren bir yansıması.


Hepimiz aynı hatayı yapıyoruz: “Profilime yansıyan kişi, aslında kim olduğumun tam bir temsili mi?” diye düşünmeden, her anı paylaşmaya çalışıyoruz. Bir fotoğraf paylaşıyoruz, "Güzel görünüyorsun!" yorumlarını bekliyoruz. Ama biz de çok iyi biliyoruz ki, o fotoğrafı çekmeden önce en az 10 kere ışık ayarı yapmıştık. Ve o gülümseme... Bazen o gülümseme, gerçek bir mutluluktan değil, fotoğrafın güzel görünmesini sağlamak için zorla yapılan bir eylemden ibaret olabiliyor.


Ve sonra “Ne kadar pozitif biriymişim!” diyen insanlar oluyor. Oysa hayat, her zaman o kadar da pembe değil. Zaman zaman kararsızlıklar, yalnızlıklar, başarısızlıklar da var. Ama sosyal medyada kimse bunları görmek istemiyor. Çünkü biz, orada mükemmel olmaya, eksikliklerimizi gizlemeye meyilliyiz. Kendi hayatımızda eksik olan şeyleri, bir başkasının paylaştığı 'mükemmel anlar'la kıyaslıyoruz. Ve bazen bir başkasının “mükemmel hayatını” gördüğümüzde, hemen kendimizi eksik hissediyoruz.


Gerçekte ise, ne kadar ‘mükemmel’ gözüksek de, hayatımızda eksik olan, tamamlanmamış bir şeyler her zaman var. O yüzden aslında kimse kimseyi tam anlamıyordur. Çünkü hepimiz bir hikayenin sadece bir parçasını gösteriyoruz. İstediğimiz kadar gülümseyelim, istediğimiz kadar mutlu gözükelim; aslında kimse gerçek benliğimizi bilmiyor. Biz de bunu biliyoruz ama sosyal medya, her şeyin kusursuz olmasını talep eden bir platform. Bunu yapmazsak, belki de bizi kimse takip etmez diye korkuyoruz.


Aslında sosyal medyada paylaştığımız her fotoğraf, bir tür gösteri. Bizim en iyi halimizi izleyen ve hakkında yorum yapan insanlar, o halin sadece bir anlık izlediği versiyonumuza dair bir fikir sahibi olabiliyorlar. Ama o fotoğrafı çektikten sonra gerçek hayata döndüğümüzde, ne kadar kaybolmuş olduğumuzu, ne kadar zorlandığımızı, bazen tek başımıza kalıp hayatı anlamlandırmaya çalıştığımızı biliyoruz.


Bu yüzden, sosyal medyada ne kadar parıldarsak, gerçek hayat bazen o kadar gri olabiliyor. Ama önemli olan, gri anlar yaşarken bile ışığımızı kaybetmemek, değil mi?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı