Hayatın Ritmi


Hayat sahnesine hoş geldiniz! Burada herkes bir rol oynar, ama en önemli rolü oynamak sizin elinizde: Kendiniz olmak.


Düşünsene, kimse seni izlemiyor. Şu an, yalnızca sen varsın. İşte tam da o anda dans etmelisin. Adımlarının doğru olup olmadığını kimse umursamayacak. Müzik senin içinde çalıyor ve ritmi sen belirliyorsun. Çünkü dans etmek, özgürlük demek. Hayatın kurallarını unutup sadece hareketin coşkusuna teslim olmak demek.


Sevgiye gelince… Korkarak sevmek, yarım yaşamak demek değil midir? Geçmişte yaşanan acılar ya da kırıklar, kalbin üzerine bir kilit vurmuş olabilir. Ama unutma, sevgi sadece karşılık beklenmeden yaşandığında gerçek olur. Tüm korkularını bir kenara bırak ve kalbini yeniden aç. İncinmiş olabilirsin, ama bu seni daha güçlü yapmaz mı zaten?


Ve şarkılar… Kendi sesini bulduğunda, dünyanın gürültüsü bir anlamını yitirir. Kendi hikâyeni şarkı sözlerine dök ve onu haykır. Kimse seni duymasa bile, o sözlerin sana kendini anlatır. Kendi sesin, en güzel müziktir.


Ve sonra dünya… Ne kadar karmaşık, ne kadar acı dolu görünürse görünsün, onu bir cennet gibi yaşamak senin elinde. Çiçekleri gör, rüzgârı hisset, gün doğumuna şahit ol. Her anın içinde bir mucize saklı. Eğer dikkatli bakarsan, dünyanın gerçekten cennet olduğunu fark edebilirsin.


Hayat bize sürekli bir sınav gibi sunuluyor. Ama belki de hayatın sırrı sınavları kazanmaktan çok, o sınavın tadını çıkarabilmekte saklı. Dans eder gibi, sever gibi, şarkı söyler gibi yaşadığımızda, hayat gerçekten yaşanmaya değer bir armağan haline gelir.


Haydi, sahne senin! Kimse seni izlemiyormuş gibi dans et, yüreğinle sev, kendi sesinle şarkını söyle ve hayatı, cennetin ta kendisiymiş gibi yaşa!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı