Ruhum koruma altında 


 Önceleri, insanlara hep nazik davranmaya çalışırdım. Onların kalbini kırmamak için elimden geleni yapardım. Herkesin isteklerine saygı gösterir, hatta bazen kendi ihtiyaçlarımı bile bir kenara koyardım, sadece başkalarına yardımcı olabilmek için. İyi bir insan olma çabası içinde, birilerinin yüzünü güldürebilmek, onların yükünü hafifletebilmek adına hep bir adım daha atmaya çalışırdım. Ama zamanla, bir noktada fark ettim ki, bu hep bir şeyler verip durmak ama karşılığında çok azını almak… İnsanları mutlu etmek, seni mutsuz edebiliyordu.


İşte o noktada bir kırılma yaşadım. O kadar çok şey verdim ki, bir noktada kendimi unutmuşum. Ama bir gün, birdenbire içimde bir şey değişti. Sanki bir devre kesildi. Bir silkelenme hali… “Dur!” dedim kendi kendime, “Beni yoran, beni tüketen her şeyden uzaklaşmam gerekiyor.” O an, harika bir boş vermişliğin içine adım attım. Artık insanları kırmamak için değil, kendimi korumak için sınırlar koymaya başladım. Artık konuşmayanla konuşmuyorum, sevmeyeni de sevmiyorum. Bir noktadan sonra, kimin ne dediği, ne düşündüğü artık o kadar da önemli değil.


Hayat kısa, insanları memnun etmeye çalışarak geçireceğimiz bir zamanımız yok. Kendine değer vermek, önce kendi ihtiyaçlarını gözetmek de bir erdem. Belki de bu, insanın ruhunu koruma yoludur. Bundan sonra işiniz düşerse, ben de canım isterse yardımcı olurum. Ama artık kimseye kendimi ispatlama derdinde değilim. Kendi yolumda, kendi doğrularımla ilerlemek, kendi huzurumu bulmak… Gerisi boş.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı