Zamanın unutulmuş değerleri 


Bazen düşündüğümüzde, geçmişin bazı anları, aniden aklımıza düşer. O zamanlar, her şeyin bir kıymeti vardı. Hiçbir şey boşa gitmezdi, her şeyin bir amacı vardı. Şimdi geri dönüp baktığımızda, ne kadar da değerliymiş her bir an, her bir şey, her bir davranış…


Bir zamanlar, insanların ihtiyaçları daha basitti, ama o basitlik içinde, her şeyin derin bir anlamı vardı. Bitmiş yağ kutuları bile özenle yıkandıktan sonra, yeni bir yaşam bulurdu. Kıyafetler eskidikçe küçülse de, o küçülen giysilerden çıkarılan rengarenk minderler, evin her köşesine neşelerini taşırdı. O zamanlar bir şeyin değerini bilmek, onu sonuna kadar kullanmak demekti. Eskiyen bir şeyin yerine yenisi alınmazdı. Her şeyin bir ömrü vardı ve o ömür, uzatılmak için özenle korunurdu. Bu, sadece eşyalar için geçerli değildi; insanlar da öyleydi. Bir selamla, bir hal hatır sormadan kimse birbirinden uzaklaşmazdı. O zamanlar, komşular birbirini tanır, aralarındaki bağlar her şeyin önündeydi. İhtiyaç, dostluğa dönüştü, yardımlaşma ve fedakârlık, insanın doğasında vardı. Ne bir karşılık beklenirdi, ne de bir çıkar hesaplanırdı. Sadece içten bir yardım, samimi bir söz yeterdi.


O eski zamanlarda, sahip olduğumuz şeylere bakarken, ne çok şeyimiz olduğunu fark ederdik. Büyük değil belki ama değerli şeylerdi; bir parça ekmek, bir sıcak çay, bir gülümseme… Gerçek anlamda sahip olduğumuz her şey, gönül almanın ve edebin içinde saklıydı. İnsanlar zor zamanlar yaşasa da, şükretmek için bulurlardı bir şeyler. Yokluklar içinde bile minnettar olmanın bir yolu vardı. Çünkü o zamanlar, sahip olduğumuz her şeyin kıymetini biliyor, her anı tam anlamıyla yaşıyorduk. Bir arada olmanın, bir yudum çayın, bir gün batımının kıymetini bilmek, öyle kolay değilmiş aslında. Belki de, o zamanlar her şey o kadar sadeydi ki, değeri anlaşılmıyordu. Ama şimdi bakınca, bir zamanlar sahip olduğumuz her şeyin ne kadar özel olduğunu hissediyoruz.


İnsanlar arasındaki ilişkiler, sadece selamlaşmakla değil, birbirinin yükünü paylaşmakla büyürdü. Herkes bir diğerine bir şekilde dokunur, ona bir şeyler bırakırdı. O zamanlar, karşımızdaki insanı dinlemek, sadece ona kulak vermek değil, kalpten duymak anlamına gelirdi. Her şeyde bir derinlik vardı. Her davranış, her söz, her bakış, bir anlam taşıyordu. Ama şimdi her şeyin hızla geçtiği, her şeyin değerini unuttuğumuz zamanlarda, o eski zamanların eksikliğini hissediyoruz.


"Ahhh o eski zamanlar…" diyerek, içimizde bir eksiklik, bir boşluk büyür. O zamanların özlemiyle dolu kalbimiz, bir anlığına da olsa, o sade ve içten hayatı yeniden yaşamak ister. Ama biliyoruz ki, o zamanlar artık yok. Belki de eski zamanları hatırlayarak, bugünün hızla geçen dünyasında onlara dair bir iz bırakabiliriz. Çünkü her şey bir zamanlar basitti, her şeyin bir değeri vardı, ve her şeyin bir amacı vardı. Şimdi, o anıları hatırlayarak, hayatı yeniden anlamlandırmak, belki de kaybolan güzellikleri geri getirebilir.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı