Yemek Yaparken Şef Gibi Hissetmek 


Yemek yapmak, bana hep bir tür kişisel meydan okuma gibi gelmiştir. Şef olmaya çalışırken, mutfakta kendimi sanki bir gastronomi dehasıymışım gibi hissederim. Hani, bir tarif bulurum, "Bunu kesin yapabilirim" diye düşünürken, bir anda kendimi MasterChef jüri üyelerinin önünde, her an elenmeye aday bir yarışmacı gibi bulurum.


Bazen her şey mükemmel gider. Her sebze doğru şekilde doğranmış, baharatlar tam ölçüsünde, tencere yavaşça kaynıyor ve ben mutfakta elimi şıklatarak ilerliyorum. O an kendimi, Michelin yıldızlı restoranlarda yemek hazırlayan biri gibi hissediyorum. Ama sonra bir bakıyorum, yemeği karıştırırken tavukların biraz fazla kızarmış, pilavın altı tutmuş ve tat, beklediğim gibi değil. O an, mutfakta tek başına kalmış bir çocuk gibi hissediyorum. "Bunu kesinlikle yapamam," diyorum ve hemen teslim oluyorum.


Bir zamanlar "Fırında kek yapmalıyım, çok basit!" diye düşündüm. Yılların tarifine başvurdum, taze malzemeleri hazırladım. Yarım saat sonunda mutfakta etrafımda keki görmek yerine, bildiğiniz bir taş gibi sertleşmiş bir şey vardı. O kadar sertti ki, keşke gerçekten taş olsaydı, en azından bahçeyi döşemek için kullanabilirdim.


Ama işin komik tarafı şu: Her seferinde aynı hayali kuruyorum, her defasında o "şef" ruhumla, mutfakta dans ediyorum. Sonuç ise, biraz daha fazla kararmış patatesler, yanmış ekmekler ve tabii ki bir ton yemek masrafı. Ama olsun, en azından o yolda bir parça daha büyüdüm. Yemek yaparken şef gibi hissetmek, sonunda biraz çocukça olsa da, mutluluğu yakalamak adına gerçekten önemli bir adım.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı