Anı yaşamak...



Bugün hastane rutinim vardı. Kontrollerimi aksatmamak gerektiğini biliyorum; sağlığıma şükrederken tedbiri de elden bırakmamam gerektiğini hatırlatıyor hayat bana. Kanserle tanıştıktan sonra yaşadığım süreçler kolay değildi: ameliyatlar, radyoterapiler… Evet, bedenimi yordu, ruhumu sınadı ama şükür ki iyiyim. Bugün de o şükür duygusuyla çıktım hastaneden.


Hastanenin hemen yanında küçük bir park vardı, dikkatimi çekti. Bir çay, simit ve biraz peynir aldım; bir de sararmış bir banka iliştim. Bank, zamanın izlerini taşır gibi tozlu ve eskiydi ama umursamadım. Her yer sonbaharın büyüsüne kapılmıştı; ağaçların yaprakları altın rengine bürünmüş, bir kısmı rüzgarla savrulup ayakların altında ezilmişti. Rüzgarın serin dokunuşu, yaprakların hışırtısı ve doğanın o sade melodisi… İşte tam orada, sararmış bir bankın üzerinde, hayatın en saf mutluluğunu hissettim.


Derler ya, kelimeler kifayetsiz kalır diye… Gerçekten öyleydi. Sanki hayat o anda, o parkta durup bana fısıldıyordu: “Bak, tüm yorgunluklarına rağmen hala buradasın. Hâlâ nefes alıyor, hâlâ güzellikleri görebiliyorsun.” Şükür duygusuyla, biraz da hüzünle karışık bir huzur yayıldı içime.


Bazı anlar vardır ya hani, öylece durursunuz ve sadece yaşarsınız… İşte bugün, o andı benim için. Bedenimin yorgunluğu, kalbimdeki huzurla dengelendi. Belki de hayatta en çok ihtiyacımız olan şey, bu tür duraklamalar; nefes aldığımızı fark ettiğimiz, varlığımızı hissedebildiğimiz anlar.


Bazen, en güzel iyileşme, bir bankta oturup rüzgarın size dokunmasına izin vermekle başlıyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
 "Merhaba yeni gün! Haydi, güzel başlangıçlar için hemen harekete geçelim. Güneşin ışıklarıyla parlayan umutlarımızı göklere taşıyalım. Bugün, en büyük hayallerimize adım atacağımız ve kalbimizi heyecanla dolduracak anılar biriktireceğimiz bir gün olsun!"
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı