Benim Yolum


Benim hayatım, benim yolculuğum, ben ne yaparsam o olur. Bazen herkesin diline düşerim, yaptığım kimseyi ilgilendirmez. Ne zaman gülsem, arkamdan neden gülüyor diye soran olur, ne zaman üzülsem, "Neden?" diye soran. Ama nihayetinde hep bir şey var; ben kimseye kendimi anlatma zorunluluğunda değilim. İsterim ki, herkes kendi yolunu seçsin, kendi sınavını versin, kendi hatalarını yaparak büyüsün. Benim hayatım, benim kararlarım, benim hatalarım… Kendi yaşamımın sorumluluğunu almak da bir o kadar öğretici ve önemli.


Yalnızlık… Evet, bir şeyleri kaybettiğinde insan yalnız kalır, ama yalnızlık bir ceza değildir. Kimi insanlar yalnızlığı korkutucu bir şey olarak görür, ama aslında yalnız kalmak, kendini bulmanın ilk adımıdır. Düşünsene, bir soytarının gidişiyle bir saray yıkılabilir mi? Hangi kral, bir soytarının kaybolmasıyla tahtını kaybeder ki? Kimse kalbinin, ruhunun ne kadar değerli olduğunu bilmeden, başkalarının kayboluşuna bu kadar anlam yükleyemez. Eğer bir insan bir başkasının gidişiyle varlığını kaybediyorsa, aslında o insan daha baştan eksik ve tamamlanmamış demektir.


Hayatımızda bir çok şey kayboluyor, belki bazen fark etmiyoruz. Kalbimiz kayboluyor, ruhumuz kayboluyor, kimimizin beyni de kayboluyor. Kimi insanlar puzzle’ın bir parçasını kaybetmiş gibi hissediyor. Parçalar eksik, tamamlanmamış, bu yüzden tam anlamıyla kendimizi bulmakta zorlanıyoruz. Ama belki de asıl mesele bu kaybolan parçaların seni kim olduğunla yüzleştirmesi, değil mi? Hangi eksik parça seni tamamlayacaksa, onu bulduğunda aslında kaybolan hiçbir şey yoktur.


Sonuçta, kimsenin, senin hayatını şekillendirme hakkı yok. Kendi yolunu bulduğunda, herkesin gitmesi seni korkutmaz. Kendi yolunu bul, eksik parçalarını kabul et ve o parçalarla yeniden bir bütün ol.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı