Ayıplarımızla Yüzleşmek


Günümüz insanının en sık düştüğü tuzaklardan biri, kendi hatalarını göz ardı edip başkalarının kusurlarını yargılamaktır. Sosyal medyanın hayatımızın merkezine yerleştiği bu çağda, bir hata ya da eksiklik saniyeler içinde milyonlara ulaşabilir. Ancak bu hızlı eleştirilerin arkasında genellikle insanların kendi kusurlarını gizleme çabası yatar.


Başka birini kınamak, o kişinin hatalarını büyütüp kendi eksikliklerimizi gözden kaçırmamıza neden olur. İnsan, öz eleştiriden kaçarak dışarıda suçlu aramaya meyleder. Örneğin, birinin hayat tarzını eleştirirken kendi yaşamında ne kadar tutarlı olduğumuzu sorgulamak aklımıza gelmez. Kendi ahlaki ya da etik açmazlarımızı göz ardı ederek başkalarına yönelmek, modern insanın en büyük çelişkilerinden biridir.


Kendi Hatalarımızı Yüklenmek: Bir Cesaret Meselesi


Kendi hatalarını kabul etmek cesaret ister. Çünkü bu, insanın kendi zayıflıklarıyla yüzleşmesi anlamına gelir. Ancak yüzleşmeden iyileşmek mümkün değildir. Örneğin, bir kişinin finansal başarısızlıklarını küçümseyen birinin, kendi maddi sorunlarını çözmek için adım atmaması yaygın bir durumdur. Ya da birinin görünüşüyle ilgili acımasız yorumlar yapan insanlar, kendi beden algısı sorunlarını konuşmaktan kaçınır.


Sosyal medya ve toplumsal linç kültürü ile oldukça acımasız davranan bireyler olduk. Bu çağın en büyük problemlerinden biri de sosyal medya aracılığıyla yayılan linç kültürüdür. Bir kişi hata yaptığında, yüzlerce, hatta binlerce kişi bu hatayı büyüterek o kişiyi yerden yere vurabilir. Ancak ironik olan, bu kişilerin de geçmişte benzer hatalar yapmış olabileceği ya da gelecekte aynı durumla karşılaşabileceğidir. “Başkalarının acılarına duyarsızca yaklaşanlar, kendi acılarına en tahammülsüz olanlardır” sözü tam da bu durumu özetler.


Kendimizi tanımak ve anlamakla başlasak... Başka birini kınamak yerine, kendi içimize dönmek ve eksikliklerimizi görmek daha yapıcıdır. Örneğin, bir arkadaşımızın ihmalkârlığını eleştirmeden önce, kendi ihmalkâr davranışlarımızı sorgulayabiliriz. Kendi hatalarını görüp kabul eden bir insan, başkalarının hatalarına karşı daha anlayışlı ve empati dolu yaklaşır.


Günümüz dünyasında her birimiz, aslında kendi ayıplarımızın hamalıyız. Önemli olan, bu yükü fark edip taşırken onu hafifletecek yollar bulmaktır. Başkalarını eleştirmek yerine, kendi hatalarımızı kabullenip düzeltmeye çalışırsak, hem kendimizi hem de çevremizi daha iyi bir hale getirebiliriz. Unutmayalım ki, hayatın özü başkalarını yargılamak değil, kendimizi tanımaktır.


Başkalarını eleştirirken kullandığımız her kelime, aslında kendimizle ilgili bir şeyler söyler. Bu yüzden, birini yargılamadan önce aynaya bakmak en doğrusudur. Başkalarının hataları üzerinden üstünlük kurmak yerine, kendi kusurlarımızla yüzleşmek ve iyileşmek bizi daha erdemli bireyler yapar. Bugün, bir başkasını eleştirme ihtiyacı hissettiğimizde, o eleştirinin bize ne söylediğini anlamaya çalışalım. Belki de asıl değişim ihtiyacı, tam da bizim içimizdedir.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı