Kadınlar: Gücün Anlamı

Kadınlar… Her biri birer evren, birer tarih, birer güç kaynağı. Dünyayı döndüren, zorluklarla başa çıkabilen, sevgiyle besleyen, gücüyle şekil veren varlıklar. Ancak kadınların gücü, sadece fiziksel kuvvetle ölçülemez. Asıl güç, duygularında, hayatta kalma savaşlarında, her adımda yeniden doğan inançlarındadır. Ve işte bu gücün zirveye çıktığı nokta, anne olma halidir.

Anne olmak, sadece bir biyolojik süreç değil, bir yeniden doğuş, bir dönüşüm. Bir kadın, bir çocuk doğurduğunda, ruhunun derinliklerinden öylesine güçlü bir şey yükselir ki, bunu anlatmak kolay değildir. Çünkü annelik, kadınların her yönünü bir araya getirdiği, hiç hesap edemeyeceğiniz bir gücün kaynağına dönüşür.

Bir kadın anne olduğunda, yalnızca bir evlat yetiştirme değil, bir dünyayı yeniden inşa etme sürecine girer. Her adımı, her kararı, her düşüncesi bir insanın hayatını şekillendirir. Ama bazen öylesine güçlü kadınlar vardır ki, annelik yeteneklerinin ötesinde, baba rolünü de üstlenirler. Bu, onların sadece iki kişiyi değil, iki dünyayı bir arada taşıma kudretine sahip olduklarını gösterir.


Birçok kadın vardır ki, hem annelik hem de babalık rolünü başarıyla taşır. Bu kadınlar, hem çocuğunun elinden tutar, hem hayatın zorluklarına karşı durur. Onlar için dağlar, gökyüzü kadar engin, denizler kadar derindir. Çünkü bir kadının gücü, sadece fiziksel olarak değil, ruhsal olarak da sınır tanımaz. Bir kadının içinde barındırdığı sevgi, ona öyle bir güç verir ki, önünde durulamaz.


Bir anne, bir baba gibi sevgi verir, bir baba gibi korur. Gücü, tıpkı bir çınar ağacının kökleri gibi, her geçen gün daha da derinleşir. Bazı kadınlar için bu güç, dağları yerinden oynatabilecek kadar büyür. Onlar, en zor anlarda bile yılmaz, en karanlık günlerde bile ışık olurlar.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı