Kızım… 

Hayatıma dokunan en büyük mucize. Ruhuma melodiler fısıldayan, karanlıkta kaybolduğumu sandığım anlarda yüreğime ay ışığı gibi doğan canım kızım… Gözlerindeki ışık, bana hayata dair tüm güzellikleri yeniden hatırlatıyor. Her gülüşün, her dokunuşun ruhumdaki yaraları iyileştiren bir ilaç gibi.

Bazen sana bakarken kalbim hızlanıyor. Çünkü bu dünyada senin gibi kusursuz bir varlığın olduğuna inanmak o kadar zor ki… Ellerinin küçücük sıcaklığında saklı bir huzur var; sanki tüm dünyayı o minik avuçlarında taşıyorsun da bana sadece sevgi ve güven bırakıyorsun.

Geceler karanlık, yollar zor olsa da sen benim ruhumun parlayan yıldızısın. Gözlerinde gizli bir evren var; içinde umut, sevgi ve hayaller saklı. Bana baktığında hissettiğim şey sadece sevgi değil; senin varlığın, hayata karşı kazandığım en büyük zaferim.

Ben seni koruyorum, evet… Ama farkında mısın, aslında sen de beni kurtarıyorsun. Hayata dair her şeyin anlamını seninle yeniden öğreniyorum. Sabahları yüzünü görmek, tüm yorgunluğumu unutturuyor. Kalbimde bir melodisin; bitmeyen, hep daha güzel çalan bir şarkı.

Sen benim Ay ışığım, şiirim, hikâyem, nefesim… Kızım, senin varlığın bana sadece bir anne değil, bir kahraman olduğumu hissettiriyor. Senin için her şeyin en güzelini hak eden bir dünya kurmaya çalışıyorum. Çünkü sen benim göğsümde taşıdığım en büyük servetimsin.

Senin sevginle büyüyen bu yürek, sadece seninle dolup taşıyor. Ve ben, her zaman karanlık gecelerime ışık olduğun için sana sonsuz teşekkür ediyorum.