Kalpler Kuyunun Dibinde


Günümüzde kalpler, derin bir kuyunun dibinde hapsolmuş gibi. Çıkmak için çırpınıyor ama duvarlar yosun tutmuş; kaygan ve soğuk. O yosunlar, zamanla sevgiyi unutan yüreklerin sessiz tanıkları gibi. Eskiden sevgi, içimizi ısıtan bir alevdi; şimdi ise küller arasında kaybolmuş bir kıvılcım.

Bir zamanlar sevmek, yaz sıcağında buz gibi sulara atlamak gibiydi. Ruhumuzu tazeler, bedenimizi canlandırırdı. Şimdi ise sevgiyi tüketmekten korkar hâle geldik. Kendimizi ve duygularımızı bir fanusun içine hapsettik. Hiçbir şeyimizi paylaşamaz olduk, aşkı bile.

Oysa aşk, her zaman iki kişilik bir yolculuktu. Aynı gökyüzüne bakmak, aynı hayali paylaşmak, aynı yolda yürümekti. Şimdi insanlar, aynı yolda yürümek yerine birbirine yabancı yollarda kaybolmayı seçiyor. Sevgiyi paylaşmak yerine onu saklıyoruz, sanki paylaşırsak azalacakmış gibi.

Ama sevgi, paylaştıkça büyüyen tek şeydir. Bir elin diğerine dokunuşunda, bir gülüşün yankısında, bir kalbin diğerine açılışında kendini gösterir. O kuyunun dibinde bekleyen kalpler, bir gün birbirlerine yeniden ulaşmayı başaracaklar mı? Bu sorunun cevabı, cesaretimizde saklı.

 Yapmamız gereken tek şey, sevginin bizi serinletmesine izin vermek. O yosunlu duvarlara tutunup yukarı çıkmak, kalplerimizi yeniden ışığa kavuşturmak. Çünkü insan, sevdikçe yaşar. Ve sevgi, en karanlık kuyulardan bile çıkaracak kadar güçlü bir ışıktır.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
 "Merhaba yeni gün! Haydi, güzel başlangıçlar için hemen harekete geçelim. Güneşin ışıklarıyla parlayan umutlarımızı göklere taşıyalım. Bugün, en büyük hayallerimize adım atacağımız ve kalbimizi heyecanla dolduracak anılar biriktireceğimiz bir gün olsun!"
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı