Hayatlarımız pamuk ipliğine bağlı. Bir doğa olayı, bir hastalık ya da bir savaş, her şeyi bir anda değiştirebilecek kadar güçlü. Ama garip bir şekilde, bu durumu neredeyse hiç fark etmiyoruz. Gündelik telaşlarımız, küçük dertlerimiz, büyük hayallerimiz... Hepsi, hiç sarsılmayacak bir dünya algısı üzerine kurulu. Sanki bu düzen hep sürecekmiş gibi, sanki zamanın durması mümkün değilmiş gibi yaşıyoruz.

Gerçek şu ki, yaşamımız beklenmedik bir rüzgârla savrulabilecek kadar narin. Her şey bir an içinde altüst olabilir. Yine de, bu gerçeği kabul etmek yerine görmezden geliyoruz. Sahip olduklarımızın değerini anlamadan, bir gün onları kaybedebileceğimizi aklımıza bile getirmeden yaşıyoruz. İnsan ilişkilerinde de, doğaya karşı tutumumuzda da, hatta kendi bedenimize bile bu şekilde davranıyoruz: Sanki hiç bozulmayacakmış gibi, sanki her şey bize sonsuza dek aitmiş gibi.

Oysa ki her anın bir sonu var. İnsan, varlığının sınırlarını fark ettiğinde ancak hakiki bir yaşam sürebilir. Çünkü sınırsız bir hayat illüzyonu, bizi umursamaz yapar. Doğayı hoyratça tüketmekten, insanlara hoyratça davranmaktan çekinmeyiz. Ama bir gün, o hoyratlık bize döner.


Peki, ne yapabiliriz? Öncelikle, kendimize hatırlatmalıyız: Bu dünya bizim hizmetkârımız değil, biz onun bir parçasıyız. Sahip olduklarımız bir hak değil, bir armağan. Bu armağanları incelikle, şefkatle korumalıyız. İnsanlarla bağ kurarken, doğayı tüketirken, kendi ruhumuzu beslerken bunu unutmamalıyız.Hayat, kırılgan bir mucizedir. Onu ne kadar anlamaya çalışır, ne kadar nazik davranırsak o kadar anlam kazanır. Unutma, dünya sana ait değil, sen dünyaya aitsin. Ve bu gerçeği kabul etmek, insana yalnızca alçakgönüllülüğü değil, aynı zamanda hayatın gerçek anlamını da öğretir.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
 "Merhaba yeni gün! Haydi, güzel başlangıçlar için hemen harekete geçelim. Güneşin ışıklarıyla parlayan umutlarımızı göklere taşıyalım. Bugün, en büyük hayallerimize adım atacağımız ve kalbimizi heyecanla dolduracak anılar biriktireceğimiz bir gün olsun!"
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı