Anne, Seni Hiç Unutmayacağım


Hastane odasının soğuk ve beyaz duvarları, sessizliğiyle içimi kemirirken, annemin lacivert mavisi gibi derin gözlerine baktım. O gözlerde bir yaşamın, bir sevdanın ve koca bir fedakârlığın izleri vardı. Ama o gün, o gözlerde bir soru vardı; cesareti korkusunu bastıran bir soru: “Kızım, ben ölüyor muyum?”


Ne kadar da yalancıyım, diye düşündüm o an. Dudaklarım “Olur mu öyle şey?” dese de, gözlerim, ellerimin titremesi, ağzımdan çıkan cümlelerin sığlığı beni ele veriyordu. Annem, dünyanın en güçlü kadınıydı; elbette o da gerçeği görüyordu. Ama beni incitmemek için, yalanıma inanır gibi yaptı. Sanki bir anlaşma yapmıştık: O, bana umut varmış gibi davranacaktı; ben de ona her şey yolundaymış gibi.


Annemin son günlerinde, onu hatırladığım her şey bir bir zihnime hücum etti. Soğuk kış sabahlarında bizi uyandırmadan kahvaltılar hazırlayan kadını düşündüm. Öğlen okuldan döndüğümüzde sıcacık yemeklerin kokusuyla karşılanmayı, sobanın etrafında toplanıp yediğimiz o huzurlu akşam yemeklerini... En çok da ders çalışırken önümüze koyduğu dilimlenmiş meyveleri. O sevgisini sözcüklerle ifade etmekte belki usta değildi, ama davranışlarıyla her zaman “Ben buradayım” derdi.


Ve ben, annemin son günlerinde, onun kadar güçlü olmaya çalışıyordum. Ama başaramıyordum. İçimde kopan fırtınalar, yüzümdeki sahte gülümsemeleri paramparça etmek ister gibiydi. Annem bana her zamanki gibi anlayışla yaklaştı. Gözleriyle bana "Ben seni anlıyorum" der gibiydi. Oysa içimde bir yanım çığlık atıyordu: “Anne, ben yalancıyım! Sana her şeyin yolunda olduğunu söylüyorum, ama değil! Seni kaybediyorum!”


Onun bu dünyadan göçüşüyle, içimde kocaman bir boşluk açıldı. Ama aynı zamanda, onun bana kattığı her şeyin sıcaklığı hâlâ içimde. Onun sevgisi, hayata dair verdiği dersler, gücü... Bunlar beni ayakta tutuyor. Her meyve dilimlediğimde, her sabah kahvaltı hazırladığımda onun varlığını hissediyorum.


Anne olmak, sevginin en saf ve en güçlü hali. Annem, beni sarıp sarmalayan, beni her durumda koruyan bir limandı. Ve o liman, hayattaki en büyük hediyemdi. Şimdi ona bakarken şunu biliyorum: O sadece annem değil, aynı zamanda benim kahramanımdı.


Şimdi, annemin yokluğunda, onun gözlerinden saklamaya çalıştığım gözyaşlarını dökebiliyorum. Çünkü bu, onun bana öğrettiği bir şey: Güçlü olmak, zayıflıklarını kabul etmektir. Ve sevgi, sadece varlığında değil, yokluğunda da hissediliyorsa gerçektir.


Anne, seni özlüyorum. Ama sana söz, her sabah hayatıma senin gücünü, sevginin izini katacağım. Çünkü sen, bana yalnızca nasıl yaşanacağını değil, nasıl güçlü olunacağını da öğrettin.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı