Denizin Tuzuna Aşık Olan Kadın


Ben hep farklıydım. Farklı düşünen, farklı hisseden, farklı yaşayan biriydim. Dünyaya baktığımda gördüklerim, çoğu insanın gördüğünden farklıydı. Siz denizin mavisine âşıktınız; sonsuzluğunu, huzur veren dalga seslerini severdiniz. Oysa ben denizin tuzuna âşıktım. O yakıcı, sert, ama gerçek tadına...


Mavi size huzur verirdi belki, dinginlik sunardı. Bana ise tuz, hayatın gerçek yüzünü gösterirdi. Dalganın içindeki sarsıcı gücü, o yakıcı dokunuşu hissederdim. Herkesin sakin bir sahil akşamında denizi seyrettiği anlarda, ben suya dokunur, avucumda kalan tuzu hissetmeye çalışırdım. Çünkü tuz, hayatın kendisiydi; biraz acı, biraz yakıcı, ama bir o kadar da vazgeçilmezdi.


Farklı olmak kolay değildir. İnsanlar genellikle bir uyum, bir ortaklık arar. Aynı şeylere inanmayı, aynı şeylerden keyif almayı severler. Ama ben hiçbir zaman bu kalıplara sığamadım. Kalıpların dışına taşan bir yüreğim vardı. Başkalarının huzur bulduğu yerde, ben sorgulardım. Başkalarının kaçtığı yerde, ben kalırdım. Tuzun yanıcı dokunuşu beni korkutmazdı; aksine, ona daha da bağlanırdım. Çünkü hayatta gerçek olan ne varsa, biraz acıtırdı.


Denizin mavisine âşık olanlar, her şeyin sakin, huzurlu ve dingin olmasını isterdi. Ben ise dalgaların kıyıya çarptığında bıraktığı izlere bakardım. O izler bana, her şeyin bir bedeli olduğunu hatırlatırdı. Mavi, belki hayallerdi; ama tuz, gerçekti. Ve ben, hayallerden çok gerçekleri severdim.


Tuzun yakıcı dokunuşu bana kim olduğumu hatırlatırdı. İnsanların gözlerinden kaçan, yüzeyin altındaki derinliği görmeyi öğretti bana. Siz mavinin sonsuzluğunda kaybolmayı seçerken, ben tuzun derinliklerinde kendimi buldum. Tuz bana, acının da hayatın bir parçası olduğunu, ama o acının bizi biz yaptığını öğretti.


Deniz, her zaman mavi değildir. Kimi zaman karanlık, kimi zaman dalgalı, kimi zaman ise suskun ve gri olur. Ama tuz her zaman oradadır, sadık bir dost gibi. Tıpkı hayatın içindeki gerçekler gibi. İşte bu yüzden, denizin mavisine âşık olmadım. Çünkü maviyi herkes severdi. Ben ise tuzu seçtim, çünkü onda hayatın ham, işlenmemiş gerçekliğini buldum.


Belki de farklı olmanın bedeli budur. Dünyanın âşık olduğu maviden kaçıp, acıya sarılmak. Ama ben buna razıyım. Çünkü tuzun içinde bir güç var, bir direnç var. Ve ben bu dünyada farklı olmayı, bu direnci sevmeyi seçtim. Çünkü denizin tuzu, hayatın ta kendisi.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı
 Galiba benim imtihanım özlemek... Bir sesi, bir nefesi, bir kokuyu. Öyle bir özlem ki anlatması da taşıması da zor. Gözlerim her kapandığında, o sesi duyar gibi oluyorum. O tanıdık tını, o içimi ısıtan kelimeler... Ama sonra fark ediyorum, hepsi yalnızca zihnimde yankılanıyor. O ses gerçek değil, sadece hasretimin bana oynadığı bir oyun. Bir nefesi özlüyorum. Yanımda olduğunda hissettiğim o sıcaklığı, sessizliğin içindeki o varlığı… Yan yana otururken, nefes alış verişinin ritmini duyabildiğim o anları özlüyorum. Şimdi o nefes yok. Hava aynı hava, ama ben sanki soluk alamıyorum. Ve bir koku... İnsan kokularla yaşar mı? Yaşar. Bir kokunun peşine düşer bazen insan. Bir anıyı saklar gibi bir koku saklanır zihninizin derinliklerine. Bazen bir rüzgâr eser, o tanıdık kokuyu getirecekmiş gibi. Ama gelmez. Gelmez ve siz o kokunun eksikliğiyle bir kez daha baş başa kalırsınız. Özlemek ağır bir imtihanmış. Özlemek, insanın içindeki boşluğu büyüten ama aynı zamanda o boşluğa anlam katan bir ...
Devamı