Güçlü Görünmek, Kırılgan Hissetmek

Beni tanıyan herkes gözünde şöyle bir imaj çizer: Dağları aşmış, yabani hayvanlarla boğuşmuş, fırtınaları atlatmış ve düze inmiş biri… Sanki hiçbir felaket beni sarsamaz, hiçbir zorluk beni pes ettiremez gibi düşünüyorlar. "O çok güçlüdür, onun yardıma ihtiyacı yoktur," diyorlar. Öyle mi gerçekten? Peki ya ben?

O güçlü görünen insanın içinde neler olup bittiğini kimse biliyor mu?

Bazen bir rüzgar esse devrilecek gibi hissediyorum. Kimi zaman içimde kopan fırtınalar dışarıdan bir esinti bile olarak görünmüyor. Ama bilirsiniz işte, bazı insanlar hep dimdik durmak zorundadır. Çünkü bir kez düşerlerse, kimse el uzatmaz. İnsanlar yardım istemeye alışık olmayan birine yardım etmeye de yanaşmazlar. "O zaten güçlüdür," deyip geçerler.

Ama şunu bilin: Güçlü olmak, hissetmemek demek değildir. Ağır darbeler yediğimde de canım acıyor, yorulduğumda da dinlenmek istiyorum. Sadece bunu belli etmiyorum, çünkü bana "Sen yaparsın," demeye öyle alıştılar ki, artık ben de kendime başka bir şey söyleyemez oldum.

Ama bu kadar sağlam durabilmemin tek bir sebebi var: Yaşama isteğim.

Kendi hayatımı şekillendirmek, sınırlarla kendimi hapsetmemek, kim olduğumu anlamak… İşte bunlar benim en büyük motivasyonum. Eğer zamanında kontrolü elden bıraksaydım, "Bunu yapamam," diyerek kendime sınırlar koysaydım, şu an olduğum kişi olamazdım.

Hayat beni her seferinde yıkmaya çalıştı. Ama ben yıkılmadım. Çünkü içimde yanıp duran o kıvılcımı söndürmelerine izin vermedim. Beni güçlü yapan şey, savaşmak zorunda kalmış olmam değil, yaşama isteğimden vazgeçmememdi.

Bazen düşünüyorum, insanlar neden birini güçlü gördüklerinde onun da desteğe ihtiyacı olabileceğini unutuyor? Neden güçlü insanlar daha az anlaşılmayı hak ediyor gibi görülüyor? Oysa ne kadar güçlü görünürsek, içimizde o kadar büyük fırtınalar kopuyor olabilir.

Bunu fark eden biri olduğunda, işte o zaman insan gerçekten görülmüş hissediyor. Çünkü güç sadece ayakta kalmak değil, bazen yorgun olduğunu kabul edip, "Biraz dinlenmem lazım," diyebilmektir.

Ama ne olursa olsun, yaşama isteğim beni her seferinde ayağa kaldırıyor. Çünkü ben, başkalarının bana çizdiği güçlü insan portresinden ibaret değilim. Ben, bizzat kendimim.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 1 Şubat Günü, Bir Hayal Gerçeğe Dönüşürken Saatimi sabah 9’a kurmuştum ama, 8:30’da çoktan ayaktaydım. Belki de içimde, bugünün hayatımdaki önemli dönüm noktalarından biri olacağını sezen bir taraf vardı. Uyandım, ilk iş sıcak bir duş aldım. Kahvaltı yapma gereği duymadım, zaten pek alışkanlığım da değildir. Sadece her zamanki gibi kekik çayımı içtim, 20 yıldır kullanmaya alıştığım tansiyon ilacımı yuttum ve günüme başladım. Seferihisar’dan Fahrettin Altay’a doğru yola koyuldum. Arabayı uygun bir yere park ettikten sonra tramvaya bindim. Durağım "Hocazade Camii"ydi. Orada inip Kıbrıs Şehitleri Caddesi’ne yöneldim. İçimde tatlı bir heyecan vardı ama bunu hissetmek için bile pek vaktim yoktu. Günüme odaklanmıştım. Börek ve Sabah Çayı Yürürken bir anda börek yeme isteği geldi içime. Belki de bugün iyi bir şeyler olacağını içten içe hissettiğimden, kendimi küçük bir ödülle şımartmak istedim. Bol peynirli, sıcak bir börek ve yanında demlenmiş çay… O anın tadını çıkardım. Sadece b...
Devamı
 "Merhaba yeni gün! Haydi, güzel başlangıçlar için hemen harekete geçelim. Güneşin ışıklarıyla parlayan umutlarımızı göklere taşıyalım. Bugün, en büyük hayallerimize adım atacağımız ve kalbimizi heyecanla dolduracak anılar biriktireceğimiz bir gün olsun!"
Devamı
Her zaman bir yolu vardır  Hayatın iniş ve çıkışlarla dolu bir yolculuk olduğunu hepimiz biliriz. Ancak kimi zaman öyle anlar gelir ki, her şeyin kilitlendiğini, tüm kapıların yüzümüze kapandığını hissederiz. İşte tam da bu tür anlarda kendime hep şu sözü hatırlatırım: Her zaman bir yolu vardır. Bu cümle sadece bir teselli değil, aynı zamanda derin bir gerçeğin ifadesidir. Hayat, bazen bizi zorluklarla sınar; önümüze aşılmaz gibi görünen duvarlar diker. Ancak unutulmaması gereken bir şey var: O duvarların ardında her zaman bir yol saklıdır. Belki şu an için o yolu göremiyor olabilirim, belki önümde sisli bir perde var. Ancak bu, yolun olmadığı anlamına gelmez. Umutsuzluk, insan ruhunu yavaşça tüketen bir zehirdir. Oysa umut, bizi yeniden inşa eden, ayakta tutan ve ilerlemeye sevk eden en güçlü kaynaktır. Bu nedenle umutsuzluğa yer yoktur. Çünkü hayat, daima bir çözüm sunar; yeter ki biz aramaktan vazgeçmeyelim. Bazen çözümler, büyük adımların ardında değil, küçük detaylarda saklıdı...
Devamı